هدف مبهم = سردرگمی، زمان و نیروی تلف شده برای کارهای بی معنا ¹⁾

شجاعت : همیشه برای شجاع بودن تلاش خواهم کرد، برای برداشتن قدمی رو به جلو و روبرو شدن با ترس‌هایم.

فروتنی : برای فروتنی تلاش می‌کنم، برای تشخیص محدوده‌های عقل، شناخت و قدرتم.

فداکاری : هرروز با بخشش قسمت کوچکی از زمان، استعداد و ثروتم به افراد نیازمند فداکاری را یاد می‌گیریم، بدون اینکه حتی یک قدم پاپس بکشم.

شرافت : من انسانی با شرافت خواهم بود، طوری که تمام تصمیم‌ها و کارهایم اخلاقی و قانونی خواهند بود.

دلسوری : من هرروز دست کم نسبت به یک نفر حس مهربانی و شفقتم را ابراز می‌کنم و توقع جبران هم ندارم.

استقامت : هرگز در برابر مسایل مهم برای خودم، خانواده‌ام، کشورم و یا باورهایم پاپس نخواهم کشید، استقامت خواهم کرد.

وظیفه : هر شغلی که داشته باشم و هر وظیفه ای که به من محول شود آن را با نهایت توانایی انجام خواهم داد.

امید : از استعدادهای منحصربه فرد خود برای الهام بخشی به دیگران و دادن امید به آن‌ها برای وجود فردایی بهتر استفاده می کنم.

شوخ‌طبعی : من از شوخ طبعی برای تسلی دیگران استفاده می‌کنم و هرگز از خندیدن به خودم نمی‌ترسم.

بخشش : مهم نیست توهین و رنجش وارده بر من چقدر باشد، برای بخشش تلاش خواهم کرد، با این کار من فاتح خواهم بود، نه قربانی.

¹⁾

پدر با ناراحتی به من نگاه کرد و گفت : هیچ‌چیز بیشتر از نگفته‌هایمان آزارمان نخواهد داد.
همان روز از او خواستم که من را برای تمام کارها و حرف‌هایی که موجب رنجشش شده ببخشد.
لبخندی زد و گفت که چیزی به خاطر نمی‌آورد.
به شوخی گفتم : خب خداروشکر که این موضوع هم حل شد.
پدر گفت : آره تبرئه شدی!
مثل اینکه وقت‌شناسی خیلی مهمه.
دقیقاً. برای همینه که دانایان ما می‌گن که درست یک روز قبل از مرگ توبه کن.
پرسیدم : اما از کجا بفهمیم که فردای اون روز می‌میریم؟
ابروهایش را بالا انداخت و گفت : نکته‌ش همینه. ¹⁾