شاید هرکدام از ما تا وقتی یک چیز را داریم هیج‌وقت قدرش را نمى‌دانیم ولى وقتى از دستش می‌دهیم انگار بیشتر عاشقش می‌شویم.
با خودمون و خدای خودمون بسیار حرف می‌زنیم که خدایا تو دوباره این را به من بده من بهت قول می‌دهم بیشتر قدرش را بدانم اما به نظر من بهتر است برای هر چیزى که داریم هر چیزى که احساس می‌کنیم برامون باارزش است اما چون عادى شده همان لحظه سپاسگزارش باشیم همان لحظه قدرش را بدانیم زیرا وقتى از دستشون بدهیم دیگر هیچ‌وقت نمی‌توانیم آن حس را دوباره برگردانیم. 1)

References
1 کتاب : سایه‌های موازی من | نویسنده : آیدا عبداللهی
0 پاسخ

پاسخ دهید

میخواهید به بحث بپیوندید؟
مشارکت رایگان.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *